Ayla loves life #14; moe maar voldaan

I can’t help it, kinders! De winter heeft me te pakken, terwijl het nog niet eens winter is! Ik stond al niet bekend als prijswinnaar van ‘Meest-gracieus-de-winter-doorkomende-vrouw’ en die burn-out zit er dit jaar lachend bij en kijkt ernaar.
’s Ochtends kom ik gewoon helemaal mijn bed niet meer uit, en wakker blijven gedurende de dag is ook een grote opgave. Gelukkig is mijn leven zo fijn dat dit eigenlijk geen probleem is! Jan laat me met plezier wat langer slapen als ik dat nodig heb, en als freelancer bepaal ik zelf mijn werkdruk, hoe fijn is dat?!

Begin december was ik klaar met een grote klus en besloot ik al dat ik het in december wat rustiger aan mocht doen. Je leest zometeen waarom! Ik kan dus gericht meegaan met hoe de winter wil dat ik leef, een soort winterslaap meets housewife. Het is een heel erg lekker gevoel dat ik daar niet tegen hoef te vechten, of tegen heug en meug door het donker naar kantoor moet fietsen. (Sorry mensen die dat wel moeten, ik hoop dat het goed met jullie gaat)

Maar het sentiment van deze winter is vast deze: ik heb zin om ín een donzen deken te gaan wonen met alleen maar katjes (oké, Jan mag er ook bij).

Via Twitter zag ik een oproep dat ze voor de Telegraaf nog iemand zochten die zo trots als een aap met 7 lullen is op zijn/haar SUV. Ik natuurlijk meteen gereageerd! Onze auto is echt mijn lievelings, ik praat er tegen en alles!
Omdat er voornamelijk mannen op reageerden werd ik uitgekozen om als enige vrouw op deze spread te verschijnen. Hoe leuk is dat?!

Fotograaf Amaury Miller zette mij op de kiek, en dat was hartstikke geinig om te doen! Foto credit is voor hem dus!

Nou, dat komt omdat ik dus wel leuke dingen doe! Want je donzig voelen is 1 ding, je depressief gaan voelen is iets heel anders. En dat komt later deze winter nog wel daar heb ik dus geen zin in.

Ik werk dus lekker door aan de blog, wat ik om de één of andere reden ineens veel leuker vind dan eerst. Waarschijnlijk omdat ik nu echt begin te merken dat niet alleen mijn trouwe schare fans van vrienden en oud-collega’s (hoi allemaal!) mijn blog enthousiast leest, maar er ook steeds meer mensen die ik niet ken reacties achterlaten. En als ‘het inspireren van de gehele mensheid and beyond’ hetgeen is wat je graag zou willen, dan is dat heel erg leuk!

Het plannen gaat een stuk beter sinds ik een nieuwe plug-in heb (Editor Flow) en dat maakt het minder last-minute en daardoor voelt het weer minder als ‘moeten’. En dat is fijn! (Behalve deze post, die ik eigenlijk gisteren had willen publiceren en waar ik pas vandaag aan begin. Oeps.)

Tot mijn grote verdriet kreeg ik een tijdje geleden van de orthopeed te horen dat ik voorlopig niet meer mag wandelen. En wandelen was nog wel mijn lievelings!

Ik ben zo hypermobiel als het maar zijn kan, wat betekent dat mijn gewrichten bewegen in richtingen waarin ze niet horen te bewegen. Een klein scheurtje in mijn voorste kruisband en geïrriteerde pezen zorgen ervoor dat ik pijn in mijn knie heb. Het kraakbeen links is beschadigd en aangezien rechts net zo krakerig klinkt als links is het zeer waarschijnlijk daar ook gebeurd.
De oplossing: fietsen! 🙁
Met fietsen dwing ik mijn knieschijven om weer normaal te gaan bewegen (normaal doen!) en daar zou het kraakbeen beter van worden.

Dus ik fietsen, iedereen lachen. Nee hoor, fietsen is best oké, zolang ik het niet in het verkeer hoef te doen. Dus ik fiets lekker naar Ouderkerk heen en weer en vermaak me opperbest. Want zeg nou zelf: deze plaatjes van een winterse ochtend in de polder zijn toch to die for?!

Jan en ik willen ons huis een beetje opknappen, en dat ben ik ook aan het doen! Best een goede reden om deze maand wat minder hard te werken toch? Een fijn huis is zo’n goede basis voor een fijn leven.
En laat dit een les zijn voor jullie allemaal, die ene les die je moeder je ook altijd geeft als je verhuist: als je het nu niet doet, dan doe je het nooit meer.

Jan woont nu 2 jaar in zijn huis, en in de gang kon je nog steeds zien waar de vorige bewoonster haar foto’s had hangen: niet geverfd bij aankomst. Al twee jaar geen lamp in de keuken en een verhuispeertje in de gang. Een vlek van een lekkage uit een vorig leven op het plafond van de slaapkamer.
Als je het niet meteen doet, dan doe je het nooit meer… Tenzij je vriendin freelancer is en toevallig van klussen houdt, dan wordt het voor je gedaan als je al een hele lange tijd in je huis woont.

Nu ben ik als ik klus wel altijd heel hard voor mezelf. Niet met opzet, maar ik vergeet gewoon altijd pauze te houden. Dus het plafond van de keuken verven wordt een doorzettingsstrijd met mezelf. Want “ik ben er eigenlijk al bijna, ik maak eerst dit stukje nog wel even af en dan neem ik pauze”. In 1 zin de reden waarom ik überhaupt een burn-out kreeg. En nu dus te zien op het plafond van de gang en keuken. Want wit zijn ze geworden, ondanks dat mijn rug nu permanent op slot zit.

Uiteindelijk dus: moe, maar voldaan!

Eén van de redenen waarom ik het in december rustiger aan mag doen is omdat er begin volgende jaar een drukkere periode voor ons aan komt! Je leest daar binnenkort meer over!

Jan en ik zijn hierdoor lately wat meer op pad geweest in de weekenden dan normaal, en zo kwamen we op de hei terecht. We worden allebei altijd helemaal wild als we ergens gaan wandelen, vooral ik, en rennen als twee gekken rond. Toen de mist nog niet over ons land was neergedaald was het ook op de hei waanzinnig mooi.

Sorry, not sorry, voor nog meer mooie plaatjes. Nederland kan zo mooi zijn hè?!

Nou, dat lijkt me wel weer genoeg voor vandaag! Aangezien ik de rest van de tijd moe op de bank heb gehangen met nieuwe series (Ik noem Westworld, The Crown..) was het ook allemaal niet zo spannend.

Zijn jullie al getroffen door de winter of staan jullie nog sterk?!