Hoera, 1 jaar herstel van mijn burn-out!

Vandaag precies een jaar geleden stortte ik in. Niet geheel onverwacht, maar toch nog een beetje. Niemand zet immers in zijn agenda "11 november 2015, 22.00 uur: instorten met burn-out". Laatst heb ik al verteld hoe dat ging die dag en hoe ik me daarna voelde. Deze yearmark wil ik dan ook gebruiken om even een beetje terug te blikken en te kijken: welke lessen leerde ik tijdens het herstel van mijn burn-out?

Ik heb het al eens eerder gezegd and I'll say it again: men zegt dat je 1,5 keer zo lang herstelt dan de hele periode dat je overspannen was. Zie je al die dikgedrukte woorden? Dat is om nog maar eens aan te geven dat ik het niet heb over de periode dat je instort en wat daarna komt, maar ook over al die tijd die eraan vooraf ging en je al overspannen was.

Vorige maand ben ik de hele maand ziek geweest. Niet hondsberoerd, maar ik voelde me gewoon in- en inslecht. Dus ik heb me zitten afvragen hoe het kwam, want ik geloofde gewoon niet dat het zomaar uit de lucht kwam vallen en ik wílde niet geloven dat ik een terugval had.
Half september was ik begonnen met een nieuwe sportles, half looptraining, half krachttraining. Heel leuk, maar ik merkte al even dat het me minder makkelijk af ging. In het begin trok ik fluitend sprintjes en de laatste lessen moest ik halverwege duizelig afhaken. Niet omdat ik het spiertechnisch niet trok, maar ik had gewoon niet genoeg energie.
Dit deed me realiseren dat deze les me meer energie kostte dan ik dacht. En herstellen duurde langer dan de paar dagen die tussen de lessen zat. LAMPJE! Dit was wat mij had genekt. En inderdaad: 1,5 week nadat ik stopte met deze lessen begon ik me weer normaal te voelen.

Ik had niet gedacht dat ik een jaar na dato lichamelijk nog zulke blunders kon maken. Het zijn maar sportlessen! Maar ja, ik schreef al eerder dat mijn burn-out vooral lichamelijk is, dus ik had het misschien toch kunnen weten. Voorlopig doe ik dus weer even rustig aan qua lichamelijke inspanning.

Tijdens het herstel van mijn burn-out is het soms al behoorlijk moeilijk om uit mijn bed te komen. Het eerste deel van deze wijze les is dus: doe iéts. Het wordt veel gezegd op internet maar het is ook echt zo; als je niets doet dan maak je het alleen maar erger. Dus begin met gewoon iets te doen, koffie drinken met een vriendin, een wandeling of begin bijvoorbeeld een blog 😉

Ik wilde al héél lang een blog beginnen, maar miste altijd een beetje de focus. Nu leerde ik bij mijn loopbaancoach dat ik het liefste van alles mensen wil inspireren. En zo zag Aylovelife het levenslicht. (Lees hier meer als je dat wilt)
In het herstel van mijn burn-out is het steeds een heel vast punt geweest. Iets positiefs om me mee bezig te houden, maar ook iets waar ik me mee bezig moét houden (als ik tenminste een beetje succesvol wil bloggen). En die combinatie heeft er vaak voor gezorgd dat ik mezelf een schop onder mijn kont kon geven. Want dat heb ik soms wel nodig gehad.

Ik probeer te luisteren naar mijn lichaam, maar het luiheids-stemmetje in mijn hoofd mengt zich vaak bij de signalen van mijn lichaam. Dus soms ben ik moe en hoef ik niet zoveel van mezelf, maar soms is het gewoon pure pure luiheid. Een leuk project als Aylovelife heeft me heel erg geholpen om die laziness aan de kant te zetten.

Je hebt het al zwaar genoeg tijdens het herstel van je burn-out, maak het jezelf niet moeilijker dan nodig.
Ik heb vaak genoeg tegen Jan gezegd: "haal maar frietjes onderweg naar huis", omdat ik gewoon echt geen puf had om te koken. Kort je ochtendritueel in, leg 's avonds je telefoon op tijd weg, leer mediteren, eet gezond, allemaal dingen die je makkelijk kan doen en die je zullen helpen.

Heel simpel: ik koos voor mezelf, en ik koos de easy way. Ik had een goede baan in een goed bedrijf maar uit mijn tijd bij de loopbaancoach kwam naar voren dat ik andere dingen wilde dan zij me konden bieden.
In eerste instantie besloot ik me te focussen op (interieur-)architectuur. Een levenslange droom van me, en het sloot precies aan op het profiel wat ik met de coach opstelde. Maar in de praktijk bleek het te zwaar; teveel nieuwe skills, nieuwe computerprogramma's die ik moest leren, mezelf wegwijs maken in een totaal nieuwe wereld/netwerk.

Tegelijkertijd kreeg ik via via een aantal opdrachten voor correcties en om teksten te schrijven, en werkte ik natuurlijk door aan de blog. Ik nam een moeilijk besluit: de architectuur gaat op de lange baan, het blijft een droom, maar nu kies ik voor wat ik al goed kan en ook nog eens superleuk vind!
Stukjes schrijven, spelen met woorden, teksten kloppend maken; ik heb het allemaal altijd al gedaan, maar altijd ernáást. Nooit dacht ik dat ik hiervan echt mijn beroep zou kunnen maken, en nu blijkt het ineens toch te lukken! Ik heb me ingeschreven bij de KvK en ga tegenwoordig als volleerd freelancer door het leven.

Het was voor mij de easy way out: taal en teksten liggen me goed, en ik vind het leuk (misschien wel het allerbelangrijkste). Ik denk dat we allemaal altijd maar op zoek zijn naar uitdaging en nog meer uitdaging. Kiezen voor iets wat je gewoon goed kan en wat je makkelijk af gaat is een beetje taboe want echt spannend klinkt het niet. Alles draait om zelfontwikkeling en meer willen en beter kunnen. Maar het enige wat ik op dit moment wil is iets doen waar ik energie van krijg, waarvan ik 's ochtends denk "yes, ik mag weer!". Die zelfontwikkeling die komt later wel weer. Of weet je wat: misschien ook wel niet! Ik ben blij met wat ik doe en met wie ik ben op dit moment. Laat ik daar eerst maar eens even van genieten.

Oh jongens, wat een lap tekst is het geworden! I got carried away! Desalniettemin hoop ik dat jullie er wat aan hebben. Dit zijn echt een drietal dingen waar ik me aan vast probeer te houden, ondanks dat het al een jaar geleden is. Ik wil kostte wat het kost voorkomen dat zoiets nog een keer gebeurt, en gewoon weer helemaal herstellen.

Heb jij nog goede adviezen voor me? Ik hoor ze graag!