Afgelopen vrijdag heb ik mijn laatste werkdag gehad bij mijn (ex-)werkgever. Ik heb er maanden naartoe geleefd en toch voelde de laatste dag gewoon als een normale dag. Inmiddels een paar dagen verder, en gek genoeg voelt het nogsteeds alsof er niet echt iets veranderd is.
De afgelopen dagen heb ik niets tot zeer weinig uitgevoerd, ik heb mijn dagen voornamelijk horizontaal doorgebracht. Een paar klusjes in huis, zoals de plantenpotjes pimpen, en de gordijnen in de slaapkamer inkorten; wel altijd met Netflix aan op de achtergrond dus het voelt niet echt als hard werken ofzo.
Sterker nog: het voelt niet als werkloosheid maar als spijbelen of ziek thuis zijn. En het voelt al helemáál niet aan als de eerste stappen onderweg naar een nieuw avontuur!
Weg van de Zuidas
Ik ben erg blij dat ik nu kan zeggen dat ik geen Zuidas-meisje meer ben! Niets ten nadele van al die hardwerkende mensen die wel op de Zuidas passen, maar ik ben enorm blij met mijn vrijheid en dat ik daar niet meer tussen hoef te zitten. Het heeft allemaal zo’n egocentrische vibe, en al die alfa-mannetjes die er rondlopen. Als ik in de pauze naar buiten moest om eten te halen dan voelde ik me nergens op mijn gemak, en op vrijdagmiddagborrels bleef ik altijd graag bij mijn vaste clubje collega’s hangen omdat ik met mensen van andere bedrijven helemaal niets had. Ik kijk er heel erg naar uit in een omgeving te gaan werken waar mensen met elkaar samenwerken, waar het persoonlijk gewin (op alle vlakken) niet zo voorop staat en mensen gewoon mogen zijn wie ze willen zijn. Op de hele Zuidas heb ik dit nooit echt gevoeld.
Het is heel erg spannend om zo’n stap te zetten, en ik zal mijn best doen om jullie de komende tijd op de hoogte te houden van het Ayla’s Enorme Avontuur!