De puppy, de control freak en de burn-out; een spannend verhaal!

Zoals jullie weten heb ik op mijn verjaardag het beste cadeau ever van Jan gekregen: kleine puppy Lola. Lola is een Duitse herder van inmiddels 9 weken, en ze is mega lief!

Maar een puppy is hard werken! Ik had nog nooit een hond gehad, maar heb me er (uiteraard) flink over ingelezen. We hebben gekozen voor een Duitse herder omdat je die goed kan trainen en omdat ze dan ook goed op ons erf kan passen. Ze krijgt t.z.t. een hondenhok in de tuin waar ze kan blijven en wordt dan een echte erfhond.

Ze komt natuurlijk niet getraind. Sterker nog: ze is niet zindelijk, snapt nergens iets van en weet niet dat ze Lola heet. Voorlopig sta ik dus commando’s te gillen tegen een hond die niet snapt wat ik zeg of dat ik het tegen háár zeg. Fijn.

Ik ben er nogal fan van om alle touwtjes in handen te hebben. Ik hoef het niet allemaal per se zelf te doen (ik weet op recht niet of deze zin waar is of dat ik in denial ben…) maar ik vind het erg prettig als ik weet dat de uitkomst die ik voor ogen had daadwerkelijk tot stand komt. Ik ga gewoon voor een goed resultaat, en vaak krijg je dat niet als je een ander iets laat doen.
Oké, nu schaam ik me dat ik dit opschrijf, maar het is wel een goede reality check.

Terug naar de pup; Lola heeft een eigen wil. Dat botst nogal met de zojuist door mij opgeschreven regels. Ik zou graag willen dat ze alleen maar op haar hondenplekje ligt en alleen maar speelt met de duizend speeltjes die ik voor haar heb gekocht. En dat ze dus niet de hele tijd op de bank probeert te springen of de aarde uit de plantenpot graaft.

Om dit voor elkaar te krijgen houd ik Lola als een havik in de gaten. Iedere beweging wordt gezien, ieder gek geluidje wat ik hoor wordt gecheckt en als het iets is wat ik niet fijn vindt dan probeer ik haar te corrigeren. Omdat ik haar natuurlijk het liefst op een zo positief mogelijke manier opvoed houd ik het ook in de gaten als ze wél heel lief aan het spelen is met haar eigen speeltjes zodat ik haar dan uitgebreid kan belonen. Pfoeh.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik raak al buiten adem als ik bovenstaande alinea teruglees.

Daar komt nog eens bij dat mijn lontje nog niet terug is op de gewenste lengte en nog steeds redelijk kort is. Ik heb dan ook, vooral in de eerste week, een aantal keer gigantisch tegen haar staan gillen. Maar écht staan gillen ook, lelijke woorden, hoe klaar ik er godverdomme wel mee was en nog meer veel minder charmante dingen. Not my proudest moments.

Inmiddels heb ik geleerd dat jouw frustratie ook overslaat op de pup in kwestie. Hoe gefrustreerder ik raakte, hoe wilder en gekker Lola ging doen.
Daarnaast heb ik geleerd dat pups niet zelf doorhebben dat ze heel moe zijn. Als je ze door laat razen worden ze alleen maar wilder en gekker. Kortom: ik ben onwijs blij dat we een goede bench hebben en stop haar dan ook vaak daarin. Voordat mijn, óf haar lontje op is en we dus lelijk tegen elkaar gaan doen.

Jan heb ik geinstrueerd om op mijn vrije dagen de ochtendronde met haar te doen. Hij moet dan iets eerder op, maar die paar minuten die hij opoffert zorgen ervoor dat ik mijn rust kan pakken en kan uitslapen op de dagen die daar voor zijn. Het slaaptekort en niet uit kunnen rusten werkten niet lekker op mijn burn-out, dus ik ben erg blij dat we het zo op kunnen lossen.

Oftewel, zoals met alles in de burn-out: zet jezelf op 1, neem voldoende rust en zorg gewoon dat je niet in de situaties terecht komt die ervoor zorgen dat je helemaal op raakt.
Dit recept is goud waard in deze tijd.

Tot zover het spannende verhaal over de puppy, de control freak en de burn-out.
Gelukkig leert Lola onwijs snel, en kan ik haar nu een stuk beter bepalen wat goed is voor haar dan in de eerste week. En aangezien ze dus ook nog eens een onwijs lief hondje is komt dit helemaal goed! Er volgt ongetwijfeld nog meer puppy-spam in de komende weken!

Heb jij wel eens een puppy opgevoed? Zo ja: wat is je gouden tip voor mij?!