De beste plek om te achterhalen wat je nou eigenlijk dwars zit, wat je nou eigenlijk wél wilt, is wat mij betreft de stilte. Geen telefoon, geen Netflix, geen gesprekken met anderen, geen Lola die 100x aandacht nodig heeft. Even alleen zijn en een goed gesprek hebben met mezelf.
Dit is dan ook de reden dat het hier op mijn blog zo stil is geweest de laatste maand(en). Ik ben niet tevreden met mijn blog, er schuurt iets. Ik ben ook wel tevreden, omdat ik het tof vind dat de bezoekers gewoon blijven komen, ook als ik stil ben. Er staan dus posts op die mensen leuk vinden om te lezen, die mensen inspireren, en daar deed ik het voor. Toch?
“Je gaat pas iets veranderen als het pijn doet”
Wijze woorden die ik gisteren hoorde. Ik had het met iemand over mijn purpose of life, over hoe er in mijn hele leven iets schuurt.
Er is méér wat ik wil bereiken dan wat ik nu heb, alleen het wat, hoe en waarom ontbrak even. Ze zei toen heel wijs dat de behoefte om dingen écht te gaan veranderen pas komt als het ook écht pijn doet.
Als je bijvoorbeeld thuiskomt uit je werk en je bent ontevreden over die dag, dan gebeurt er nog weinig. Maar kom je een half jaar lang met een ontevreden gevoel uit je werk, dan gaat er toch langzamerhand wel iets knagen: tijd voor iets nieuws!
Groots en meeslepend leven
Ze vroeg me wat ik dan zou willen, en dat blijft voor mij gelukkig altijd wel hetzelfde: ik wil anderen inspireren zich goed te voelen, een goed leven te leiden, lief te zijn voor elkaar en voor deze planeet waar wij op wonen. Ik vertelde haar over mijn droom: financieel onafhankelijk zijn en me dan inzetten voor goede doelen. Bestuursfuncties uitoefenen, ontzettend beroemd zijn en daardoor hele generaties bereiken en aan het denken zetten, naar gala’s van Leo en de olifanten redden, dat soort bescheiden plannen heb ik.
Tegelijkertijd ben ik een onwijze huismus, met een handjevol vrienden en vind ik dat wel prima. Strookt niet echt met mijn grootse en meeslepende dromen. Er kwamen gelukkig nog meer wijze woorden uit haar mond: een grote verandering is bijna nooit een grote verandering. Oftewel: het zijn kleine stapjes, kleine veranderingen die je maakt die er uiteindelijk voor gaan zorgen dat die grote verandering er komt.
Oké, en nu?
Weet ik nog niet. Ik zei een tijdje geleden al dat ik mijn blog professioneler wilde gaan maken, vlak voordat ik een paar maanden in stilte verdween. Dat gevoel heb ik wel nog steeds. Een tijdje terug las ik dit artikel van Marleen. Die kwam bij mij hard aan, op een goede manier.
Ik ben bij allerlei Facebookgroepen gegaan omdat ik voor die professionalisering mijn blog meer wilde gaan promoten. Het gevolg was echter dat ik bloggen steeds minder leuk begon te vinden: iedereen praat maar over hetzelfde, en op zo’n oppervlakkige manier. Voor ieder zijn eigen niche natuurlijk, maar ik merkte meer en meer dat ik me er niet in thuis voelde. Ik zoek verdieping, wat meer betekenis en irriteer me aan mezelf als ik oppervlakkige blogposts zit te schrijven.
Maar als ik dan kijk naar de categorieën op mijn blog, dan ben ik daar ook wel tevreden mee. Ik vind het hartstikke leuk om te koken, recepten te maken en daarover te schrijven. Ik zou onwijs graag meer DIYs willen maken, want ik ben ook heel vaak aan het klussen. Mijn gezondheid is belangrijk, ik lees en schrijf er graag over, zowel het fysieke als mentaal.
En zo loop ik in cirkeltjes, wel tevreden, niet tevreden, wel tevreden, niet tevreden. Ik ga voorlopig maar eens beginnen met schrijven over onderwerpen die voor mijn gevoel wat dieper gaan. En dan zie ik daarna wel wat er door die toevoeging af gaat vallen.
Laat die kleine veranderingen maar komen!
Ik denk dat de meesten van jullie de trend wel zien in mijn blogposts van de laatste maanden: ontevredenheid, me meh voelen. Ik ben erg terughoudend geweest om te schrijven, ik wil niet die zeikblogger worden en mensen juist positief inspireren. Dan schrijf ik dus ook liever even niet, en zoek ik de stilte op.
Maar dit is gewoon hoe het werkt in mijn hoofd. Ik neem geen grote life-changing beslissingen over 1 nacht ijs. Ik rommel een tijdje, totdat het écht pijn gaat doen. Dan hak ik knopen door en ga ik ervoor. Alles wat ik me tot die tijd voorneem te doen blijft ook meestal een voornemen. Die knoop moet worden doorgehákt, anders ga ik niet.
Vroeger kreeg ik wel eens naar mijn hoofd dat ik zulke radicale beslissingen maakte, het was óf dit, óf dat. Waarom ik het mezelf zo moeilijk maakte, door zo in 1x het roer totaal om te gooien? Maar dat half jaar tobben aan de binnenkant dat zag natuurlijk niemand, mensen zagen alleen mijn ‘plotselinge’ besluit om alles anders te doen. Misschien ben ik daardoor niet een totale zeikblogger, maar neem ik jullie gewoon mee in mijn denkproces.
Laten we het daar maar op houden 🙂
Comments 5
Hee, ik dacht toevallig gisteren: Zou Ayla nog eens wat nieuws schrijven? Leuk dat je weer wat gepost hebt! Ik herken dat onzekere wel hoor, ook over mijn blog. Het belangrijkste is denk ik, dat je het zelf leuk vindt om te doen.
Van jouw blog vind ik 1) je schrijfstijl en 2) de afwisselende onderwerpen de leukste punten. Je hebt een verrassende insteek en ik moet vaak om je woordkeuze lachen! Ga zo door, zou ik zeggen. 😉
Josephine onlangs geplaatst…Victorian DIY: Lavendelstokjes maken
Ik vind het alleen maar heel mooi dat je ons meeneemt in je denkproces over welke kant je op wilt. Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is dat je twijfelt over wat je eigenlijk wilt of dat je verschillende toekomstplannen hebt die niet helemaal bij elkaar passen, of dat nu om bloggen of over je hele leven gaat. Gisteren nog had ik een heel lang gesprek met iemand. “Wat wil je?” vroeg ze. En ik kon alleen maar zeggen “Ik wil dat ik eindelijk eens weet wat ik wil!”. Maar uiteindelijk maakt het niet uit als je het even niet weet. De tijd waarin je ontdekt wat je wilt, is ook heel leerzaam.
Wat het bloggen betreft, ik hoop dat je de lat niet voor jezelf té hoog legt. Begin gewoon eens met het uitwerken van een van je plannen, bijvoorbeeld door eens iets te schrijven dat al maanden door je hoofd heen gaat. Je kunt nog jaren nadenken over hoe je het helemaal perfect zou willen aanpakken, een geweldig uitgestippeld plan hebben. Maar weet je, je moet soms gewoon eens iets proberen en met vallen en opstaan ontdekken wat voor jou werkt. En dat is wat je eigenlijk met dit artikel al doet: op papier zetten wat er zoal door je hoofd schiet. Met jouw fijne schrijfstijl is ook zo’n hersenspinselsartikel echt al hartstikke leuk om te lezen 🙂
Romy onlangs geplaatst…Even lachen | 15 awkward momenten uit mijn leven
Man ik sukkel echt van het ene kweetniet-momentje in het andere. Ik weet het niet. Weeral. Want dan vind ik iets nieuw en dan denk ik dat het dat is maar dat blijkt dan ook niet zo te zijn. Moeilijk moeilijk! Vind het wel fijn dat je dit deelt 🙂 Dat met die Facebookgroepen heb ik ook. Ik heb nu beslist dat ik er gewoon weer uit ga. Ik wil me daar eigenlijk niet te veel mee bezig houden. En die tegenstrijdigheid herken ik ook. Tevreden en toch ook niet. Blij zijn met wat er is en toch ook verandering willen. Ik ben gewoon één brok tegenstrijdigheid. Maar ja. Ik probeer nu een beetje meer te selfloven enzo. Vrede hebben met m’n besluiteloosheid. Ook moeilijk. Maar babysteps hé 🙂
Irene onlangs geplaatst…Duizend vragen aan jezelf • Deel 47
Grote keuzes maken kan zo lastig zijn. Je hoofd gaat 100.000 dingen bedenken zodat je nog meer in de war raakt.. Maar goed: kleine stappen zijn ook stappen 🙂
Joanne onlangs geplaatst…New in | Bellini glasses
Erg herkenbaar dat kritisch zijn op je eigen blog. Ik heb hetzelfde met alle Facebookgroepen. Sommige dingen doe ik ook omdat ik het gevoel heb dat het ‘zo hoort’. Zo merkte ik dat ik erg ongelukkig werd van een FB-Instagramgroep. Als ik dan keek naar anderen dan zag ik alleen maar model-achtige mensen. Juist de diepgang vind ik fijn, en die wil ik ook meer opzoeken maar mijn blog. En me dus niet constant met anderen vergelijken 🙂