Hoe voelt een burn-out aan de binnenkant?

Och, jongens, wat waren jullie lief. Nadat ik laatst een artikel postte over wat ontstressen doet met je lichaam hebben jullie me bedolven onder reacties. Ik kreeg telefoontjes, appjes, berichten op Facebook en e-mails. De rest van de maand zagen ook de lezersaantallen van mijn blog er heel zielig uit in vergelijking met die ene dag, jullie lazen de post massaal.

Wat mij het meest raakte waren de berichten van mensen uit mijn omgeving, die zeiden ‘Ik heb nooit aan je gemerkt dat je burn-out zo erg was.’ Voor mij is dat heel gek om te horen, aangezien de symptomen van een burn-out eigenlijk heel duidelijk waren, toen het eenmaal zo ver was in ieder geval.

Op mijn about pagina staat al een beetje beschreven hoe een burn-out voelt, vandaag zal ik nog iets meer vertellen over de kenmerken van mijn burn-out.

Op een doodgewone maandagavond, half november 2015, ging ik even thee drinken bij een vriendinnetje. Jan was op vakantie in Thailand met een hele groep jongens, en ik had net het weekend met mijn moeder de woonkamer behangen. Ik woonde pas sinds augustus bij Jan en na het kopje thee fietste ik semi-automatisch terug richting mijn oude huis. Het moment dat ik me realiseerde dat ik de verkeerde kant op fietste bleek voor mij de druppel te zijn.

Ik wist gewoon even niet meer hoe ik precies terug naar huis moest komen. En dan sta je daar dus, in het donker op de stoep, met je fiets aan de hand. Mijn hoofd was gewoon leeg. Ik wist niet hoe ik naar huis moest fietsen, en als jullie eens wisten hoe goed mijn richtingsgevoel is dan weten jullie hoe onwerkelijk dat voor mij voelde, alsof ik ineens in China stond en niet wist hoe ik er terecht was gekomen. Ik kon niet bedenken dat ik gewoon Google Maps erbij kon pakken, iemand kon vragen waar ik was of desnoods het vriendinnetje kon bellen.
Ik heb zo’n 20 minuten daar op de stoep staan huilen, totally lost. Eigenlijk weet ik nog steeds niet zo goed hoe ik die avond ook alweer ben thuis gekomen.

De volgende dag ben ik naar werk gegaan, met de intentie om me ziek te melden. Iets in mij was totaal geknapt die avond ervoor, en ik wist dat ik geen stap verder kon zetten.
Ik heb de belangrijkste dingetjes soort van overgedragen, heb mijn autoreply voor onbepaalde tijd op ‘joe, ik ben er niet’ gezet en heb met HR gezeten. Daarna ben ik naar huis gegaan en heb ik een paar dagen apathisch voor me uit zitten staren en onder een dekentje zitten rillen.

Zoals ik de vorige keer al zei, ik denk dat dit voor iedereen anders is. Voor mij was het zo dat mijn lichaam zo volledig opgegeten was door stress, dat ik geen greintje extra stress kon hebben. Een tripje naar de supermarkt was al teveel, ik weet niet meer wat ik de eerst weken (toen Jan nog op vakantie was) heb gegeten. Ik zal het zo goed mogelijk voor jullie proberen te beschrijven.

Op mijn lijstje (zonder lijstje was boodschappen doen überhaupt onmogelijk) stond ‘pindakaas’, en normaal gesproken greep ik dan automatisch naar de pindakaas die we altijd hebben.
Nu stond ik stil voor het schap met ‘broodbeleg’ en kon daar rustig een paar minuten naar blijven staren, totaal niet doorhebbende dat ik daar stond voor pindakaas. Er staan zóveel producten, zoveel vormen, zoveel kleuren, zoveel mogelijkheden, dat mijn brein gewoon een soort overload kreeg.
Na die enorm overweldigende paar minuten realiseerde ik me dat ik daar vast stond met een reden (géén geheugen, al maanden daarvoor ook niet meer gehad), keek ik op mijn lijstje en kon ik verder inzoomen op de pindakaas. Ohja, deze hebben we altijd. En dit voor iedere boodschap op het lijstje. En bij iedere winkelruit. En bij iedere auto die langs rijdt. Get the picture?

Dit klinkt logisch, als symptoom van een burn-out, maar je hebt meer stress in je leven dan je denkt. Een simpel ritje in de auto (als passagier naast Jan, een heel goede chauffeur) eindigde meestal met hyperventileren. Anticiperen op het verkeer of vertrouwen hebben in Jan ging gewoon niet.
Bij iedere auto die 1 km verder lichtjes op zijn rem trapte zette ik me helemaal schrap. Dit deed ik niet expres natuurlijk, je schrikt gewoon en de adrenaline giert door je lichaam. Ik had vaak tintelende handen van de schrik en werd helemaal licht in mijn hoofd. Als je dat maar vaak genoeg achter elkaar hebt dan ga je vanzelf hyperventileren.

Als ik eenmaal mijn boodschappen bij elkaar had en naar de kassa ging dan wachtte daar de volgende horde. Nog voordat mijn boodschappen goed en wel op de loopband lagen werd mij al gevraagd naar mijn bonuskaart. Snel mijn portemonnee uit mijn tas halen, terwijl het meisje de boodschappen al op sneltempo van links naar rechts over de scanner haalt. “Heeft u een bonuskaart?” klinkt dan nog een keer, omdat je niet snel genoeg gaat.
De rij mensen achter me groeide gestaag, en iedereen staat ongeduldig te wachten (dat is vast niet zo, maar het voelde alsof iedereen naar me keek en dacht “Jeetje meid, schiet een beetje op”)
Tegen de tijd dat ik mijn bonus en pinpas tevoorschijn had lagen alle boodschappen allang klaar om ingepakt te worden. De bon van het betalen kreeg ik uitgereikt met één vrije hand, want met haar andere vrije hand begon het kassameisje al de boodschappen van degene achter me te scannen. Terwijl ik pas halverwege was met mijn boodschappen inpakken werden de spullen van de volgende in de rij alweer op ‘mijn’ helft van de band geduwd. Huilend ben ik de Albert Heijn uit gelopen.

Terwijl ik stond te wachten totdat het stoplicht op groen zou springen, stonden er twee dames met elkaar te praten bij hetzelfde stoplicht. Twee Aziatische dames, en die lijken heel luid en agressief te praten, terwijl ze waarschijnlijk iets heel gewoons bespraken. Zoals het afgebroken tandje van de cavia. Het verkeer raasde voorbij, het stoplicht tikte ten teken van de wachtperiode en de twee dames snaterden maar door. Harder en harder, steeds meer in mijn hoofd.
“KAN JE MISSCHIEN IETS ZACHTER PRATEN!?!”
Ik heb mijn hand voor mijn mond geslagen omdat ik er zelf van stond te kijken, mijn excuses aangeboden en ben gauw doorgelopen. Goddank was het stoplicht eindelijk groen.

Terwijl ik bovenstaande punten schreef kwamen er nog heel veel punten naar boven. Maar ik vind de lijst nu wel goed genoeg. Een korte opsomming van de rest:
– Deze boekenwurm kon geen boek meer uitlezen. Zelfs mijn lievelingsboeken niet.
– Niemand was veilig voor The Wrath of Körner, chagrijnig is een understatement. Sorry Jan, sorry alle collega’s, sorry mam.
– Ik kan sindsdien nooit meer op tijd komen, haasten gaat gewoon niet meer.
– Fietsen wil ik niet meer, doe mij maar een stel wandelschoenen.
– Een dag niet gedut is een dag niet geleefd. Powernaps zijn mijn beste vrienden.

Aan het begin van dit artikel realiseerde ik me dat het alweer bijna een jaar geleden is dat dit zo voelde. Gelukkig kan ik tegenwoordig weer boodschappen doen (mét lijstje), lees ik mijn boeken weer uit en laat ik Chinezen gewoon Chinees praten zonder in te grijpen over het eventuele geluidsniveau van het gesprek.

Ohja, don’t judge iemand op hoe ze eruit zien of doen tijdens een burn-out. Alle foto’s in deze post komen uit de eerste twee weken nadat mijn emmer overliep. Zie je er, op wat slaperige oogjes her en der, niet aan af he? De foto met het oranje katje (Mees ♥) is zelfs van de avond dat het mis ging. Ik vind zelf dat ik er behoorlijk normaal uit zag op dat moment.
Excuses voor de kwaliteit, ik was op het moment van maken niet echt van plan deze foto’s ooit aan iemand anders dan Jan te laten zien.

Ik hoop dat dit artikel wat meer licht werpt op het menselijke aspect achter de klachten die een burn-out kan opleveren. Mocht je nog vragen hebben, stuur me dan gewoon even een mailtje, ik help je graag als je daar behoefte aan hebt!