Na de pil, de Nuvaring, de Mirena-spiraal, toch maar weer de pil en daarna de kalendermethode, wist ik het ook even niet meer. Na geboorte van Juliëtte wilde ik een ‘echt’ anticonceptiemiddel.
De kalendermethode vond ik fijn en ging twee jaar lang prima, maar met een kleine baby in huis wilde ik niet het risico lopen per ongeluk zwanger te raken.
De koperspiraal zou het worden, want die geeft geen hormonen af en daardoor heb je dus geen gezondheidsklachten. Toch?

Geen zin in een lang verhaal? Je kan ook direct doorspringen naar de lijst van gezondheidsklachten door de koperspiraal die ik ondervond.

Wel zin in een longread? Komt ie:

In augustus liet ik mijn koperspiraal zetten, de T-safe. Mijn eigen verloskundige heeft het gedaan, wat ik heel prettig vond. Door wat ellende tijdens de zwangerschap en erna was ‘geheelonthouding’ op dat moment nog het anticonceptiemiddel, maar ik dacht ‘als het weer kan, dan wil ik beschermd zijn.’ Zo geschiedde. De spiraal zat erin, niets meer aan doen.

Ondertussen ging ik vrolijk verder met ontzwangeren en genezen. Begin september onderging ik nog een heftige operatie waardoor ik weer een tijdje plat lag. Niet zo gek dat ik nog niet lekker in m’n vel zat. Het was zo’n zwaar jaar geweest, fysiek gezien. Oktober ging voorbij, in november was de wond van mijn laatste operatie dicht. Tijd om me nu weer wat beter te gaan voelen!

Maar dat gebeurde niet. Niet echt althans. Ik bleef zo waanzinnig moe, verstrooid, chagrijnig. Te pas en te onpas stortte ik in, had ik woede-aanvallen en kon ik mezelf nergens toe zetten. Voor mijn gevoel klópte er gewoon iets niet.

En dus toog ik in december naar de huisarts. Die checkte braaf mijn bloedwaarden, mat mijn bloeddruk en verklaarde mij geheel gezond. Maar ik moest niet vergeten dat het zo’n zwaar jaar was geweest, het kon nog wel even duren voordat ik me weer oké zou voelen.

Ik ging naar de mesoloog, die zag wat tekorten die de dokter niet had gezien. (Mijn dokter is van het kaliber ‘als het niet kritiek is dan is het niets.’) Dus slikte ik wat pillen die inderdaad een beetje hielpen. Jodium en B12 onder andere. Maar ik bleef het gevoel houden dat er iets niet klopte, dat ik me slechter voelde dan zou moeten.

Daarnaast bezocht ik mijn psycholoog. Ik wilde geen woedeaanvallen meer en wilde eraan werken. Zij zag niet iemand die woedend was maar gaf aan: 'Woede is het laatste redmiddel van een uitgeput lichaam. De ultieme manier om aan te geven dat je rustiger aan moet doen.' Waar had ik dat eerder gehoord?

Ondertussen bleef ik kwakkelen. Ik was continu ziek, mijn immuunsysteem leek niet meer te bestaan. De kilo’s die er in de zwangerschap aan waren gekomen waren er bijna helemaal afgegaan, maar na die laatste operatie was ik weer aangekomen. Vier koppige kilo’s die maar niet van mijn lijf af willen. Ik deed wat halfhartige pogingen af te vallen maar telkens als ik ook maar iéts veranderde in mijn eetpatroon, bam, weer ziek. Daarnaast waren er andere vage klachten, zoals een huid die zó droog is dat soms pijn doet.

Het hoogtepunt kwam in februari. Ik kreeg keel-, voorhoofdsholte- en oorontsteking tegelijk, met een heftige schimmelinfectie erbij. De dokter heeft me een kuur antibiotica gegeven en alle smeersels die er nodig waren. Het duurde drie weken voordat ik me weer een beetje normaal begon te voelen. En dat stemmetje in mijn hoofd bleef maar knagen: ‘Dit hoort niet, het zou nu ongeveer wel iets beter moeten zijn...’

Weer liet ik bloed prikken. Want ik bleef me zó vermoeid voelen, ik was steeds duizelig. De klachten tussen mijn benen gingen niet goed over, het is down there helemaal uit balans. Gescheurde huid, te droog, niet fijn in ieder geval. Ik kreeg er een zalfje voor en moest het maar even een week of twee aankijken.

Ik kwakkelde verder door, bezocht een diëtist en gaf ook aan haar mijn klachten door. Haar advies: meer eten. Doordat ik graag een beetje af wilde vallen had ik een tijdje structureel te weinig gegeten, wellicht dat daar mijn vermoeidheid en duizeligheid vandaan kwamen? Een logische beredenering dus ging ik op een verantwoorde manier meer eten. Maar helaas, de klachten hielden aan.

Toen ik begin juni wéér bij de dokter zat voelde ik me bijna schuldig. Ik had echter klachten die erop leken te duiden dat mijn schildklier ontstoken was, dus ik ging toch maar. Zowel de dokter als ik hadden ineens hoop, mijn klachten passen goed bij een traag werkende schildklier. Zou het? Ondanks dat erop was getest, zou het kunnen zijn dat we iets over het hoofd hadden gezien?

Om de resultaten te krijgen moest ik terugkomen en trof ik een huisarts met de handen in het haar. “Ik ben zelden teleurgesteld als blijkt dat iemand kerngezond is. Maar in jouw geval had ik graag iets gevonden.” Na het meten van mijn bloeddruk verzuchtte ze: 'Zelfs die is volgens het boekje, wat jammer!'

Ik gaf aan verder te willen zoeken, vastberaden me niet weer weg te laten sturen met gezondheidsklachten en lege handen. Maar de dokter weigerde. ‘Je bloedwaarden zijn te goed, je klachten te vaag. Ik wil je best doorverwijzen naar een specialist, maar ik zou niet weten naar welke.’ Het advies was wederom: wacht maar even een maand of twee af. Je hebt zo’n zwaar jaar gehad vorig jaar, het komt vast vanzelf wel goed.

Maar het stemmetje in mijn hoofd bleef knagen, er klopt iets niet, er zit iets niet goed. Ik had al een tijdje het idee dat ik wel eens gezondheidsklachten door mijn koperspiraal zou kunnen hebben. Ondanks dat dat niet zou moeten. Een deep-dive in het wereldwijde web gaf voor mij de doorslag.

Diep weggestopt in de krochten van het internet vond ik andere vrouwen met dezelfde soort klachten. Niet echt in artikelen, maar meer op pagina 3 in de reacties van een forum uit 2008 over anticonceptie. Een koperallergie zou je snel genoeg merken, maar een overschot aan koper in je lijf en daardoor ontstaan tekort aan zink gaat een stuk langzamer. Zou dat het kunnen zijn?

Daarnaast veroorzaakt een koperspiraal een soort continue ontsteking in je lichaam, dat klinkt eigenlijk ook niet heel chill. Hoe je het ook wendt of keert, er zit iets onnatuurlijks in je lichaam. Ik las ook iets over verstoorde chakra's maar ben gauw weggegaan want dat past niet helemaal in mijn straatje.

Het was in ieder geval genoeg informatie voor mij om de knoop door te kunnen hakken: mijn koperspiraal gaat eruit. En wel nu.

Grappig, als ik mijn gezondheidsklachten zo op een rijtje zet dan lijkt het wel mee te vallen, het is geen schokkend lange rij! Maar goed, het zijn bijna allemaal dingen waar ik op dagelijkse basis last van heb en die veel impact hebben.

Ik zal bijhouden wat er gebeurt wanneer mijn koperspiraal eruit is. Over een paar weken laat ik het weten!

Herken jij je in deze vage klachten? Wat was of is het bij jou?

Gestopt met de pil!

6 tips om PMS te verminderen