Het begin van de verhuizing verliep zoals iedere verhuizing verloopt: enigszins op orde en schema totdat de deadline dichtbij komt.
Dan blijk je weer veel meer spullen te hebben dan je dacht, kom je altijd toch een paar verhuisdozen tekort en sta je op het allerlaatste moment toch weer alle kleding in dekbedhoezen te gooien.
Internationale verhuizing
Normaal gesproken rijd je misschien nog een keer extra heen en weer met wat laatste kamerplanten en schoonmaakspullen.
Wanneer je internationaal verhuist blijkt een verhuizing een veel definitiever karakter te hebben. Je rijdt niet een extra keertje heen en weer naar Zuid-Frankrijk omdat de Swiffer nog in het oude huis bleek te staan.
Onvermijdelijk volgde er dus een chaos waar wij een week van moesten bijkomen.
Kattenpoep en stofzuiger
Na de hectische dagen van inpakken en inladen volgde een, uhm, interessante rit naar het zonnige Zuiden. De nacht doorrijden is boven je 25e sowieso al een uitdaging. Voeg daar een peutertje aan toe die in de auto moet slapen en het wordt al spannender. Maar een grote herdershond, twee katten én al die overgebleven spullen die niet meer in de vrachtwagen gingen (stofzuiger, anyone?) maakten het feest compleet.
De grote kat, die zijn behoefte naar formaat doet, had binnen een half uur na de start van de reis reeds een epische drol gedraaid in zijn mandje. Vlak nadat we de A2 opreden stond ik dus alweer op een parkeerplaats tegen Jan te gillen van ‘Meer keukenrol!! Meer keukenrol!!’
En dan kom je dus na intense rit (want die geur van de kat is nooit helemaal verdwenen) om 06.45 uur in de ochtend aan in je nieuwe woonplaats. Waar we vervolgens helemaal niets te doen hadden, behalve klagen over onze moeheid, omdat we onze eerste afspraak pas een paar uur later hadden.
En dan moet je nog een hele dag...
Omdat we niet weten wanneer we de sleutels van het château krijgen (Welkom bij een nieuwe aflevering van Ik Vertrek!) verblijven we een tijdje in een huurhuisje. De katten moesten naar een pension, alwaar bleek dat ze niet de juiste inentingen hebben gehad en ik in mijn beste Frans moest uitleggen dat katten in Nederland niet worden ingeënt tegen kattentyfus en kattenaids.
De check-in bij het huisje werd geleid door onze lieve host, die erg lang van stof is en heel Frans. Nu spreek ik prima Frans, maar niet na een nacht doorhalen en een internationale verhuizing. Geduld met uitleg van de kleinste details, die ik bovendien zelf ook wel kan achterhalen, heb ik überhaupt nooit gehad.
Nee, daar kan ik niet naar boven!
Tegen 12.00 uur ’s middags konden we eindelijk een uurtje slapen. Met nadruk op een uurtje, want de vrachtwagen kwam om half vier aan en moest direct weer leeg.
Klein detail: hij kon het terrein van het chateau niet op. Extra detail: vanaf het punt waar de vrachtwagen wel kon staan is het ongeveer 100 meter bergopwaarts naar de garage waar we onze spullen stallen. Laatste detail: hier geen helpende handjes.
Gelukkig waren we na alles nog enigszins helder van geest en hebben we een vrachtwagentje gehuurd met een open laadbak. Onderaan de berg van de vrachtwagen in het kleine wagentje, bovenaan de berg uit het kleine wagentje en in de garage.
In slechts 3,5 uur hebben we de vrachtwagen leeg gekregen. Op welke energie? Geen idee, Het zal pure adrenaline zijn geweest.
En nu is het afwachten geblazen. Wanneer krijgen we de sleutels? Geen idee. Op zijn vroegst over twee weken, op zijn laatst eind juni pas.
Tot die tijd verblijven we in ons kleine huurhuisje en proberen we te beseffen dat we hier niet op vakantie zijn maar dat dit echt ónze vallei is.
Misschien vind je dit ook interessant om te lezen:
Na oneindig veel vragen of wij meedoen aan Ik vertrek, of we misschien gaan vloggen en hoe mensen op de hoogte kunnen blijven, heb ik besloten een nieuwsbrief in het leven te roepen.
Hierin bundel ik maandelijks alle blogs die online komen over ons leven in Frankrijk en geef ik natuurlijk een extra kijkje achter de schermen, speciaal voor de lezers van nieuwsbrief.
Leuk als je mee leest!