‘Tof! Verhuizen naar Frankrijk! Stuur foto’s van het château!’
‘Meis, heb je al wat foto’s van de binnenkant?!’
‘En, hoe bevalt het om kasteelvrouwe te zijn?!’
Het antwoord op al dit soort opmerking en vragen is steevast: ‘Nou, uuuuhhm…’
En dan moet ik uitleggen dat wij inderdaad zijn geëmigreerd en dat wij inderdaad een château hebben gekocht, maar dat we nog geen idee hebben wanneer we erin kunnen.
Klinkt als een scenario uit Ik vertrek...
Gelukkig hebben wij een aantal voordelen in onze situatie:
- Onze makelaar heeft een Nederlandse moeder en bleek onverwacht Nederlands te spreken!
- Wij spreken zelf redelijk wat Frans en kunnen de notaris gewoon bellen met vragen.
- De verkoper van het château is een aardige man, met wie we goed contact hebben.
Met al deze voordelen aan onze kant is het best goed te doen om het Franse proces af te wachten. Als wij iets echt niet snappen, of de nuance missen om het goed te vertalen dan bellen wij de makelaar, die gaat dan aan de slag. Meestal mailen we met de eigenaar en kunnen we onderling zo dingen goed afspreken.
De notaris is behoorlijk behulpzaam, voor Franse notaris-begrippen, en kunnen we altijd bellen.
Tsja, dat is nou eenmaal het systeem
Dat haalt niet weg, dat al deze partijen het allemaal unaniem eens zijn over één ding: tjsa, dat is nou eenmaal het Franse systeem…
Proactief zijn zit niemand hier in het bloed. Je moet zelf zeer actief achter alles aan gaan, anders dan gebeurt er dus helemaal niets. Bijvoorbeeld:
Er bleek een extra instantie te bestaan die twee maanden de tijd heeft om de koop te blokkeren. Je kunt hen geld betalen en dan geven ze binnen een week antwoord. Zo niet dan geldt het principe ‘geen bericht is goed bericht.’ Oftewel: hoor je niks dan is het oké.
Zij hadden vanaf half april de tijd, dus half juni zijn hun twee maanden voorbij.
In Nederland zegt dan de notaris op 3 april vast: ‘Oké guys, dit is de situatie, betalen of afwachten?’
In Frankrijk kwamen we er na een ingewikkeld gesprek met de notaris achter dat deze organisatie bestaat en hoe het zit. Hoe veel er betaald moest worden, wanneer ze dan antwoord geven, etc., dat moest hij zelf ook nog uitzoeken. (Let wel, dit is een organisatie die bij iédere aan- en verkoop betrokken is. En een notaris die uitsluitend huizen doet.)
Uiteindelijk duurde alles zo lang en bleek het bedrag zo hoog te zijn dat we zeiden: wij wachten wel. Maar hadden we dit half april geweten...
Dus hoe lang moeten we nog wachten?
De verkoper van het château had in februari al aan ons gevraagd of wij ons Nederlandse huis i.p.v. 1 juni al op 1 mei konden overdragen, zodat onze Franse overdracht ook in mei kon plaatsvinden. Dus dat hebben wij geregeld en op 2 mei verhuisden we.
Toen ik hem op 3 mei sprak en vroeg of hij het ging redden om voor half mei het château leeg te hebben lachte hij me gezellig in mijn gezicht uit.
Nee, dat ging hij niet redden. En dat was ook niet nodig toch? De uiterlijke overdrachtsdatum stond toch op eind juni?
Dat hij degene was die op een vroegere datum voor óns had aangedrongen was hij gemakshalve even vergeten.
Nee, mei, onmogelijk. Het Franse systeem hè? Tjsa.
En zo geschiedde: het is eind mei en we zitten nog altijd in onze gîte. We hebben een tweede huisje geboekt omdat we hier binnenkort uit moeten en nog altijd niet duidelijk is wanneer de sleutel precies komt.
Ach, we zitten vast in Frankrijk en dat is ontzettend fijn. Die sleutel die komt wel. We wachten gewoon af wat het systeem doet!
(Heel Frans van mij, vind je niet?!)
