Het was 3 juni 2020, rond borreltijd, toen er een vriend langskwam om even lekker te klagen. Hij had het helemaal gehad met zijn werk, zijn leven in Amsterdam en de toen nog prille lockdown.
Wij hadden het ook gehad met al die dingen, behalve dat ons leven zich niet in Amsterdam afspeelde maar in het Gooi.
We doen het gewoon!
‘Weet je wat?’ daagde hij ons uit. ‘We doen het gewoon. We kopen een kasteel in Frankrijk en gaan daar wonen.’
Er werd gefantaseerd, wat meer geborreld en er werden wat kastelen opgezocht op internet. Wat bleek? In Frankrijk betaal je voor een kasteel wat je tegenwoordig in Nederland betaalt voor een middelmatige tussenwoning.
Uiteindelijk hadden wij te veel afleveringen van Ik Vertrek gezien om door te zetten. We zagen vooral de ‘Hoe gaat het nu met?’-aflevering voor ons. Inzoomend op ons, verkleumd in een lekkend kasteel, terwijl de vriend in kwestie allang weer vertrokken was naar Amsterdam.
Desalniettemin was er bij ons een zaadje geplant. Waarom zouden we eigenlijk tot ons pensioen moeten wachten met dit soort plannen? We hebben immers beiden een eigen bedrijf en zijn locatieonafhankelijk.
En was het niet altijd al een droom geweest? Van hem om een oud Frans huis op te knappen en te genieten van de Franse natuur. Van mij om simpelweg in het buitenland te wonen, Nederland was altijd al iets te klein voor mij.
En ons dochtertje? Nou, die heet al Juliëtte, dus dat scheelt. Ze was pas een baby dus met dat tweetalig opgroeien zou het ook wel loslopen.
De Dordogne
Wij zijn mensen die niet houden van klagen en vervolgens niets doen. Dat verklaart waarom ik dit typ tussen de verhuisdozen en rollen bubbeltjesplastic.
Tussen de lockdowns door hebben wij de tijd goed benut met het doorcrossen van Frankrijk op zoek naar een droomhuis.
De Champagne-streek (‘Dat is in ieder geval goed te rijden voor onze ouders.’) bleek te landbouwerig voor ons. De Loire-streek (‘Ach, die paar uurtjes extra in de auto maakt toch niet uit?’) was even serieus in de running. Het château waar wij op vielen werd echter voor onze neus weggekaapt.
Toen het kasteel niet meer beschikbaar was vroegen wij ons af of dat toch wel de streek voor ons was. Als je dan toch gaat emigreren, waarom dan niet naar een plek waar je het écht prachtig vindt?
De Dordogne (‘Nouja, ze moeten maar in twee dagen rijden dan.’) bleek ons toekomstige thuis te zijn. Na een bezoek van twee weken wilden wij absoluut niet meer terug naar huis.
Dat kwam goed uit, want op de laatste dag van ons bezoek vonden wij ons droomhuis. Een klein château met zo’n 3,5 hectare grond. Aan de rand van een dorpje, vlakbij een grote stad. Drie bijgebouwen die om te bouwen zijn tot vakantiehuisjes. Een zwembad, twee oprijlanen en de stralende Zuid-Franse zon.
We bezichtigden, we zagen de potentie, we brachten een bod uit.
Wij vertrekken!
Waar wij Nederlanders niet vies zijn van een potje handjeklap om de prijs te bepalen werden wij in Frankrijk welkom geheten met een charmante dans tussen ons, de makelaar en de eigenaren. Na een week of twee dansen kwam daar een definitieve prijs uit.
Voor dat geld worden wij eigenaren van een prachtig château en een meerjarig renovatieplan dat al het toekomstig verdiende geld direct op zal slurpen.
Op 2 mei rijdt de verhuiswagen voor en vertrekken wij naar de Perigord Noir. We zullen even in een huisje in de buurt vertoeven totdat we de sleutel krijgen van onze droom.
Ondanks dat het al een paar jaar leeg staat gaat ook de koop van een huis in Frankrijk niet zonder een elegant proces tussen notaris, makelaar en diverse eigenaren. Daar trekken ze een paar maanden voor uit, gewoon, omdat er uitgebreid geluncht moet worden en je ook de rest van de dag niet al te hard moet werken.
Maar ach, dat is dan ook een van de redenen dat we die kant op vertrekken.
